Czy można zaskarżyć uchwałę o przystąpieniu do uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego?

Samo podjęcie uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (MPZP) nie będzie ingerować w prawo własności, ponieważ na tym etapie nie jest jeszcze przesądzane przeznaczenie konkretnych nieruchomości, czy sposób ich zagospodarowania.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – uchwała

W myśl art. 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w celu ustalenia przeznaczenia terenów (w tym dla inwestycji celu publicznego) oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy. Uchwałę taką podejmuje rada gminy z własnej inicjatywy, bądź na wniosek wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. Co do zasady, integralną część uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu jest załącznik graficzny, na którym przedstawione są granice obszaru objętego projektem tego aktu prawa miejscowego. Zgodnie natomiast z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym każdy, kogo interes prawny lub uprawnienie naruszono uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może (ale dopiero po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia) zaskarżyć taką uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.

Teren objęty MPZP a prawo własności

Jak widać uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu podejmuje się w celu ustalenia przeznaczenia terenów oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy. Powstaje zatem pytanie: czy samo jej podjęcie ingeruje w prawo własności nieruchomości, w przyszłości objęte tym planem? Czy można już na tym etapie powołać się na uprawnienia wynikające z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym i wnosić, że uchwała o przystąpieniu do sporządzania planu narusza czyjś interes prawny? W tej kwestii orzecznictwo sądów administracyjnych jest jednolite – uchwała o przystąpieniu do sporządzenia planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego jest jedynie uchwałą intencyjną, co oznacza, że nie przesądza w sposób ostateczny przeznaczenia jakiejkolwiek nieruchomości ani nie określa w sposób definitywny kwestii możliwości zagospodarowania danej działki.

Jest jedynie sygnałem, że gmina ma zamiast ustalić zasady zagospodarowania przestrzennego na danym terenie, ale nastąpi to ostatecznie dopiero w formie aktu prawa miejscowego, jakim jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. A zatem wiążące ustalenia, które mogą wchodzić w konflikt z posiadanym przez właścicieli prawem do zagospodarowania nieruchomości, do których posiadają tytuł prawny, mogą zostać wyrażone dopiero w treści uchwalonego planu – wyjaśnia Robert Tomaszewski z portalu www.saveinvest.pl.

Skarga

O tym, że wniesienie skargi (w oparciu o art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym) na uchwałę rady gminy o przystąpieniu do sporządzenia planu miejscowego nie uzna się za zasadne przekonało się jedno ze stowarzyszeń, które wnosząc o uchylenie takiej uchwały, podniosło, że jest ona wadliwa, ponieważ przesądziła przeznaczenie obszaru objętego planem. W odpowiedzi na zarzuty skarżących Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 2 grudnia 2015 r. (sygnatura akt: II SA/Gd 156/14) orzekł, że uchwała rady wyraża jedynie zamiar ustalenia zasad zagospodarowania przestrzennego na danym terenie w formie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nie są to zatem jeszcze ustalenia wiążące, ani ostateczne, a więc nie będą oddziaływać bezpośrednio na wykonywanie prawa własności przez właścicieli tych nieruchomości.

Oznacza to, że nie można mówić już na tym etapie o naruszeniu indywidualnego interesu prawnego. Co więcej, stowarzyszenie skarżące uchwałę nie powołało się nawet na własny interes prawny, ale na interes prawny swoich członków – sąd rozstrzygnął o braku zasadności wywodzenia interesu prawnego z tego, że jego członkami są osoby będące właścicielami nieruchomości objętych przedmiotową uchwałą. Co do zasady bowiem interes prawny musi mieć charakter indywidualny, własny i skonkretyzowany, czyli powinien wprost odnosić się do podmiotu, który wnosi skargę na dany akt prawny.