Podatek od nieruchomości bez tajemnic. Część druga

W poprzedniej części poradnika omówione zostały obowiązujące w 2017 roku maksymalne stawki podatku od nieruchomości – dla gruntów oraz budynków lub ich części.

Ustawa o zmianie ustawy o samorządzie gminny oraz niektórych innych ustaw z dnia 25 czerwca 2015 r., która weszła w życie 1 stycznia 2016 r., wprowadziła kilka zmian do procedury ustalania i opłacania podatku od nieruchomości. Jedną z najważniejszych modyfikacji jest sposób określania przedmiotu opodatkowania części wspólnych budynków. Zgodnie z treścią ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w sytuacji, gdy wyodrębniona została własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz od części budynku stanowiących nieruchomość wspólną w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r. poz. 1892) ciąży na właścicielach w zakresie odpowiadającym ich udziałowi w nieruchomości wspólnej. Dla przypomnienia, nieruchomość wspólną stanowi taki grunt oraz takie części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali – przykładowo klatki schodowe, korytarze.

Solidarność współwłaścicieli a podatek od nieruchomości

Zasada odpowiedzialności za podatek od nieruchomości jedynie w zakresie swojego udziału w prawie własności wprowadzona została dla właścicieli miejsc postojowych w garażach wielostanowiskowych w budynkach wielorodzinnych. Przed nowelizacją odpowiedzialność za taką formę daniny ciążyła na wszystkich współwłaścicielach solidarnie, a zatem w praktyce fiskus mógł nawet zażądać uiszczenia całej kwoty od jednego ze współwłaścicieli. Teraz, po nowelizacji przepisów podatkowych, takich uprawnień organ podatkowy już nie ma.

Zmiany wprowadzone zostały również w związku z ratalnym systemem uiszczania podatku od nieruchomości. Zgodnie z 11a. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w przypadku, gdy kwota podatku nie przekracza 100 zł, podatek jest płatny jednorazowo w terminie płatności pierwszej raty, czyli do 15 marca danego roku – informuje Robert Tomaszewski z portalu www.saveinvest.pl. Co więcej, zgodnie z treścią wspomnianej ustawy, nie wszczyna się postępowania, a postępowanie wszczęte umarza się, jeżeli wysokość zobowiązania podatkowego na dany rok podatkowy nie przekraczałaby, określonych na dzień 1 stycznia roku podatkowego, najniższych kosztów doręczenia w obrocie krajowym przesyłki poleconej za potwierdzeniem odbioru przez operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. poz. 1529 oraz z 2015 r. poz. 1830). W takim przypadku decyzja umarzająca postępowanie podatkowe pozostawiana jest w aktach sprawy, a organ jest nią związany od chwili wydania.

Obniżona stawka podatku od nieruchomości

Zmiany wprowadzono również w kwestii możliwości stosowania obniżonej stawki podatku od nieruchomości dla przedsiębiorców. Przed wprowadzeniem nowych przepisów przedsiębiorca mógł uiścić niższą stawkę takiej formy daniny na rzecz fiskusa, jeśli jego budynek lub grunt nie mógł być, ze względów technicznych, wykorzystywany na rzecz prowadzenia działalności gospodarczej. Od budowli w złym stanie podatek ten w ogóle nie był płacony. Taka ulga była wielokrotnie bezpodstawnie wykorzystywana przez inwestorów, co stanowiło przyczynek do powstawania licznych sporów z urzędem skarbowym. Wszystko za sprawą braku we wcześniejszych przepisach jednoznacznej i szczegółowej definicji „względów technicznych”. Na chwilę obecną natomiast wyłączone z opodatkowania podatkiem od nieruchomości lub objęte niższą stawką mogą zostać tylko takie budynki lub budowle, które trwale nie nadają się do użytkowania. W praktyce oznacza to, że można zastosować korzystniejszą przesłankę podatkową wyłącznie w sytuacji, gdy przedsiębiorca otrzyma ostateczną decyzję organu nadzoru budowlanego nakazującą dokonanie rozbiórki.